Świat według Blogini...

Pozostając w temacie miłości chciałam jeszcze napisać parę słów o miłości do dziecka. Abstrahując od innych rodzajów miłości, dziecko jest najwdzięczniejszym obiektem uczuć.

Kiedy rodzi się mały człowiek nie od razu wiemy jak sobie poradzić z tym faktem. Jedne mamy znoszą nową sytuację ze spokojem, a inne są pełne obaw, ale każda z nich (nie licząc skrajnych sytuacji) kocha swoje młode i chce jego szczęścia.

Można by długo pisać o bezinteresownej i czystej miłości dziecka do rodziców i o bezgranicznym oddaniu rodziców wobec dziecka. Nie o to jednak chodzi żeby opisywać temat jak zostało to zrobione z milion razy wcześniej...

Moim zdaniem dziecko nie jest dla egoistów. Brzmi to dość kategorycznie, ale tak właśnie uważam :). Dopóki myśli się w kategoriach „ja chcę” i „ja potrzebuję” dopóty nie jest się w pełni gotowym na dziecko z całym bagażem obowiązków jakie ono ze sobą niesie. Będąc rodzicem zmienia się sposób postrzegania świata – myśli się najpierw co jest dobre dla dziecka i wg jego potrzeb organizuje się swój czas, a dopiero kiedy dziecko jest zaopiekowane myśli się o sobie. Niestety nie wierzę w całe to gadanie, że dziecko nie zmienia życia rodziców tylko łagodnie się w nie wpasowuje. Pojawienie się młodego to może nie totalna rewolucja, ale jednak spora zmiana – największa różnica polega na tym, że było się odpowiedzialnym za siebie, a teraz jest się dopowiedzianym jeszcze za swoją pociechę. Nagle „ja” zmienia się w „my” i już nic nie jest takie samo. Mało tego, nic już nie będzie takie samo, bo wraz z rozwojem dziecka, my dorastamy jako rodzice. Stajemy się bardziej świadomi  tego, że już zawsze będziemy rodzicami i nic nie zmieni faktu, że to małe stworzenie nawet kiedy wyrośnie na dorosłego człowieka zawsze będzie nasze.

Wszystkie życiowe zmiany i decyzje wynikają z miłości właśnie – takiej niewypowiedzianej potrzeby kochania i opiekowania się naszym skarbem :).

Nie chcę wyjść na męczennicę, ale dla mojego synka zrobiłabym wszystko – nie chce go rozpieszczać tylko wychować na porządnego człowieka, ale gdybym mogła ułatwiłabym mu życie do granic przyzwoitości ;).

Nad moim ślicznym synkiem mogłabym bez końca rozpływać się w zachwytach – jego błękitne oczka poznające z ciekawością świat i jego uśmiech rozpromieniający każdy dzień skradły już nie jedno serce ;). Synek jest taki milusi i śliczniusi i cały Nasz :D. Patrząc na niego myślę sobie, że udał nam się ten nasz mały łobuziak idealnie :). No dobrze, kiedy nie jest uroczym słoneczkiem zmienia się w małego, złośliwego gremlina z całą swoją irytującą dzidziakowatością do kompletu. Ale nawet wtedy dostrzegam w nim coś z nas…  Jeden jego buziak, jeden figlarny uśmiech i całe zło świata znika ;). Macierzyństwo to coś cudownego, każdego dnia cieszę się stanem dzietności i nie wyobrażam sobie życia bez mojego skarbusia.

P.S. Na pierwsze urodzinki Nasze słoneczko dostało od nas kasetkę ze specjalną dedykacją – oto słowa w jakie ubraliśmy Naszą miłość do Niego:

Powrót